یادداشت اختصاصی ایرانیان تحلیل هفتم آبان، روزیست که بر محور نام کوروش کبیر میچرخد؛ چهرهای که از سنگهای تختجمشید تا حافظه مردم، نماد خرد و رواداری مانده است. این روز، بیش از آنکه یادآور یک پادشاه باشد، آیینهای از خواست ایرانیان برای بازگشت به معنا و منش انساندوستی است که تاریخ در وجود او جستوجو […]
یادداشت اختصاصی ایرانیان تحلیل
هفتم آبان، روزیست که بر محور نام کوروش کبیر میچرخد؛ چهرهای که از سنگهای تختجمشید تا حافظه مردم، نماد خرد و رواداری مانده است. این روز، بیش از آنکه یادآور یک پادشاه باشد، آیینهای از خواست ایرانیان برای بازگشت به معنا و منش انساندوستی است که تاریخ در وجود او جستوجو میکند.
کوروش تنها یک فرمانروا نبود بلکه الگوی رابطه میان قدرت و اخلاق بود الگویی که هنوز در گفتوگوهای عمومی تکرار میشود. جامعهشناسان معتقدند ستایش عمومی از کوروش نشانه میل مردم به «بازسازی هویت اصیل» است؛ هویتی مبتنی بر عدالت احترام به تفاوتها و زندگی مسالمتآمیز میان ملتها. در زمانهای که در سیاست و گفتار روزمره خشونت و حذف پررنگ شده، یاد کوروش نشانه نیاز ناخودآگاه جامعه به مفهوم انصاف است.
موج حضور مردم در آرامگاه پاسارگاد
میراث فرهنگی نیز روایت دیگری از این پیوند را نشان میدهد. موج حضور مردم در آرامگاه پاسارگاد، فارغ از انگیزههای سیاسی، بازتاب یک حافظه جمعی است که میخواهد تاریخ را لمس کند. این رفتار اجتماعی، برخلاف ظاهر آیینیاش، کنشی مدنی است؛ نوعی بازگشت به ریشه، برای یافتن معنا در جهانی پر از اضطراب اجتماعی و گسست فرهنگی.
کوروش در حافظ ایرانی، چهرهای جهانی دارد؛ زیرا به تعبیر مردم، «شاهی بود که به جای ترس، امید پخش میکرد». همین تصویر است که در ذهن نسل امروز از اسطوره، انسان میسازد، نه فقط قدرت. جوانانی که هر سال در پاسارگاد گرد میآیند، شاید چندان به جزئیات تاریخ ندانند، اما بهخوبی نشانه را میفهمند: احترام، عدالت و آزادی، سه ستونیاند که هنوز در ذهن جامعه آرزو میشود.
روز کوروش نه جشن سلطنت است. و نه آیین باستانی صرف؛ روزیست برای یادآوری یک روح مشترک ایرانی: روحی که مهربانی را قدرت میداند و انسانیت را سیاست. شاید راز ماندگاری کوروش در همین باشد — قهرمانی که هزاران سال پس از رفتنش هنوز با نامش، مردم گرد هم میآیند تا بگویند «انسان بودن، میراث ماست».
پایان خبر/ایرانیان تحلیل
- نویسنده : ایرانیان تحلیل
