بدرقه ناصر تقوایی با «سنج و دمام»؛ وداعی غریبانه با فیلم‌ساز ایران‌دوست جنوب
 بدرقه ناصر تقوایی با «سنج و دمام»؛ وداعی غریبانه با فیلم‌ساز ایران‌دوست جنوب

ایرانیان تحلیل- مراسم تشییع پیکر ناصر تقوایی، فیلم‌ساز برجسته و مستقل سینمای ایران، روز گذشته با نوای سنج و دمام در فضایی متفاوت از آیین‌های معمول برگزار شد. بدرقه‌ای با رنگ و بوی جنوب به گزارش ایرانیان تحلیل پیکر ناصر تقوایی، فیلم‌ساز نامدار جنوبی، روز گذشته در میان دوست‌داران و هم‌نسلانش بدرقه شد. اجرای آیین […]

ایرانیان تحلیل- مراسم تشییع پیکر ناصر تقوایی، فیلم‌ساز برجسته و مستقل سینمای ایران، روز گذشته با نوای سنج و دمام در فضایی متفاوت از آیین‌های معمول برگزار شد.

ایرانیان تحلیل

بدرقه‌ای با رنگ و بوی جنوب

به گزارش ایرانیان تحلیل پیکر ناصر تقوایی، فیلم‌ساز نامدار جنوبی، روز گذشته در میان دوست‌داران و هم‌نسلانش بدرقه شد. اجرای آیین سنج و دمام‌زنی توسط محسن شریفیان، نوازنده جنوبی، حال و هوای مراسم را به جنوب کشور پیوند داد.
این صدا، صدای وداع با فیلم‌سازی بود که سال‌ها از فضای مدیریتی و توجه رسانه‌ای دور ماند، اما آثارش همچنان در حافظه فرهنگی ایران زنده است.

 

از «ای ایران» تا «ناخدا خورشید»؛ روایت عشق به وطن

در جریان مراسم، سرود ملی «ای ایران» پخش شد؛ همان سرودی که تقوایی فیلمی با همین عنوان درباره‌اش ساخته بود. او در آثارش، از جمله ناخدا خورشید و ای ایران، عشق به خاک و مردم جنوب را به تصویر کشیده بود.
فیلم‌های او بازتابی از ایران واقعی، مردمان کوچه و خیابان و فرهنگ بومی سرزمینش بود. در دوران‌هایی که برخی فیلم‌سازان به جریان‌های بیرونی گرایش داشتند، تقوایی مستقل ماند و هیچ‌گاه تسلیم سفارش‌های سیاسی یا فرهنگی نشد.

 

استقلال هنری و پایبندی به ادبیات و سنت

ناصر تقوایی از معدود فیلم‌سازانی بود که میان سینما، ادبیات و آیین‌های بومی پیوندی عمیق برقرار کرد. مستندهای اربعین و آخرین تمرین گواه، جلوه‌ای از احترام او به باورهای مذهبی مردم ایران بود.
فیلم کاغذ بی‌خط او، بازتاب جهان درونی و ذهن مؤلفی مستقل بود که سینما را آینه زندگی می‌دانست. سریال ماندگار دایی جان ناپلئون نیز نمونه‌ای از تسلط تقوایی بر اقتباس ادبی و زبان تصویر است؛ اثری که هنوز پس از نیم قرن، در حافظه فرهنگی ایرانیان زنده مانده است.

 

نقدی بر بی‌توجهی فرهنگی

آخرین فیلم تقوایی، چای تلخ، هرگز فرصت اکران کامل نیافت؛ نشانه‌ای از ساختار ناکارآمدی که گاه استعدادها را خاموش می‌کند. او سال‌های پایانی عمر را در سکوت گذراند؛ سکوتی که بسیاری آن را نشانه بی‌مهری نهادهای فرهنگی دانستند.
اکنون امید است مدیران تازه‌نفس وزارت فرهنگ، از تکرار چنین سرنوشت‌هایی برای هنرمندان پیش‌کسوت جلوگیری کنند.

(عکس از همشهری)

پایان خبر/ایرانیان تحلیل

  • منبع خبر : تسنیم