ایرانیان تحلیل _اعتماد، ستون پنهان هر جامعهی رسانهای است اما امروز این ستون ترک برداشته است. از اعتراف چند رسانه معتبر به اشتباهات آشکار تا رشد کانالهای شخصی بدون منبع، نشانهها میگویند مخاطب دیگر برای سنجش خبر به لوگو نگاه نمیکند، به شخص نگاه میکند. بحران باور در واقع آغاز مرحلهای تازه است مرحلهای که ارزش خبرنگار نه در نام رسانه بلکه در صداقت فردی او سنجیده میشود.
زوال اعتماد و تولد شک حرفهای
در دهه گذشته، رسانهها با هجوم شبکههای اجتماعی و اقتصادِ کلیک روبهرو شدند؛ جایی که تیتر هیجانی جای تحلیل عمیق را گرفت. اما پیامد آن برای مخاطب ساده بود: حسِ فریبخوردگی.
هر بار که خبر نادرست یا دستکاریشدهای منتشر شد، بخشی از اعتماد عمومی سوخت. خبرنگار دیگر نه بهعنوان «شاهد حقیقت»، بلکه بهعنوان «عامل روایت» دیده شد. این تغییر نگاه، بحرانِ باور را به مسئلهای اخلاقی تبدیل کرد — چون مردم از رسانه دقیقاً همان را میخواهند که از پزشک میخواهند: راستی، مسئولیت، و احترام به دانستن.
تبدیل اخلاق خبرنگار به سرمایه ملی
وقتی مخاطب به منبع رسمی شک کند، هزینهاش فقط سقوط اعتبار رسانه نیست؛ بلکه افت سرمایه اجتماعی کشور است.
اینجا اخلاق خبرنگار نقشی فراتر از شغلی ایفا میکند — او حافظ شفافیت عمومی است. در شرایطی که روایتهای شایعهمحور مرز میان واقعیت و هیاهو را پاک کردهاند، تنها روزنامهنگاری مسئول و اخلاقمدار میتواند پل اعتماد را بازسازی کند.
خبرنگار بیسایه همان تصویر جدیدی است که جامعه امروز ایران نیاز دارد؛ کسی که قبل از انتشار فکر میکند و بعد از اشتباه عذر میخواهد.
چشمانداز: بازسازی رابطه افکار عمومی با حقیقت
بحرانِ باور پایان عصر قدیم خبر نیست، آغازِ دورهی انسانمحور خبر است.
در این مسیر، اخلاق خبرنگاری تبدیل به یک سرمایه ملی نرم خواهد شد؛ چون صداقت و شفافیت، امنیت روانی جامعهی اطلاعاتی را تثبیت میکند.
ایران اگر بخواهد رسانهای قابل اعتماد بسازد، باید خبرنگار را نه کارمند، که بخشی از وجدان ملی بداند — جایی که حقیقت نه در سطر تیتر بلکه در نیت گزارشگر معنا پیدا میکند.
نگار حاجی احمدی خبرنگار ایرانیان تحلیل
- نویسنده : ایرانیان تحلیل
- منبع خبر : ایرانیان تحلیل
